Kızıl Alevlerin Ortasında

Her gün bir yere konmak ne güzel / Bulanmadan, donmadan akmak ne hoş
Dünle beraber gitti cancağızım / Ne kadar söz varsa düne ait
Şimdi yeni şeyler söylemek lazım , demiş Mevlana.

Yeni değil ama yeniden söylemek istedim yüreğime birikenleri. Bir şeyler söyleyeyim
dedim ama neresinden tutsam elimde kalıyor memleketimin. Neyi söylesem diğeri eksik
kalıyor. Kızıl alevlerin ortasında kaldık dostlar; yanıyoruz.

‘’Bir yangın sonrası şimdi yüreğim / Ne dumanım kalmış ne de küllerim’’
Günlerdir her yer alevler içinde yanıyor da yanıyor. Biri bitmeden diğeri başlıyor.
Gökyüzünün kızıl alevlere teslim olduğu her yerde canlar yanıyor, evler yanıyor, eşyalar
yanıyor; en önemlisi dünlerden yarınlara geçecek ne varsa hepsi yanıyor. Alevlerle
tanışan, başına ateş yağmurları yağan insanlar sıfırlanıyor; hem ailesiz, hem evsiz, hem
dünsüz hem yarınsız kalıyorlar . Onlarla birlikte tüm Türkiye’nin ciğerleri yanıyor;
nefessiz kalıyoruz; kalacağız.

‘’Sahip olduğum her şey gitti. Dedemden babama, ondan bana kalan ne varsa yandı
gitti. Ne yaparım ben onlarsız? Ne meleyen kuzum, ne vızıldayan arılarım, ne gel
sütümü al diyen ineğim, ne Karakaçan’ım, ne Çomar’ım hiçbiri kalmadı; hepsi gitti.
Sahipsiz kaldım.’’ diyor bir taşın üzerinde boynu bükük oturan yaşlı bir amca.
Elleri sargılar içinde acısını yüreğine gömmüş bir baba, iki yavrusunu alevlerin
arasından alıp çıkarmış, kendi yanmış ama yavrularını kurtarmış. Kahraman baba kül
olmuş evine dönüp bakarken kaybettiklerine mi üzülsün, şükür dediği evlatlarının
varlığına mı sevinsin? İki yavrusu ve belirsiz yarınları var. Öylesine umarsız ki...
Alevlerin arasından hayvanlarını kurtarmaya çalışan bir çiftçi. Dalmış alevlerin
arasına sesi çıkabildiğince bağırıyor : ‘’HAYDİ KAÇ , KAÇ, KAÇ!
Yanan ayağından yürüyemeyen keçisini kucağına almış o mahşer yerinden kaçırmaya
çalışan yaşlı nine, kendinden önce başka canı kurtarmaya çalışan yüce yürekli kadın.
Anlayana nasıl da güzel dersler veriyorlar.

Bir başka taraftan içleri paramparça eden bir beyanat geliyor kendisine çokça yetki
verilmiş yetersiz birinden. ‘’ Sevindirici olan hiç can kaybının olmaması’’ diyor. Canın
çıksın, diyesi geliyor insanın. Bu nasıl bir bakış açısı? Nasıl bir yorum bu?

Oysa "Hiç orman yangını gören var mı? Yanarken ağaçlar da insanlar gibi çığlık çığlığa
ağlarlar." Der Yaşar Kemal. Haklıdır. O ormanda yüzlerce farklı canlı türü var. Çünkü
orman haset etmeden, ayrıştırmadan, ötekileştirmeden binlerce canlıya kucak açar,
yuva olur. Ondandır yanan her ağacın can çekiştiği, çığlık çığlığa bağırdığı.
Ormandaki kurtlar, kuşlar, çekirgeler, karıncalar... canlı değil mi? Ağılındaki koyun,
ahırındaki inek canlı değil mi???

Orman yangınlarının çıkış nedeni; ihmal ve tedbirsizlik % 47, bilinmeyen sebepler %
34, kasıt % 13, yıldırım % 6 olarak tespit edilmiştir. Doğa olayı dışında alınmayan
tedbirler, bilinçsizlik, kasıt...
Asıl ateşi tutuşturan da tutuşmasına vesile olan da cehalet, duyarsızlık, çıkar...
Yakan da yaktıran da içindeki ateşte en çok kendi kavrulası bir varlık... ( insan
diyemedim)

Unutulmamalı ; sadece insandır insanın cehennemi .Ormanı yakan kadar
söndüremeyen de suçlu. Gerekli önlemi almayan, her türlü aracı alıp hazır etmeyen de
suçlu. Bu kadar ormanın, yeşilin, canlının korunması için neden sıra sıra yangın uçakları
hazır edilmez ki????

Tam da bu satırları yazarken yeni bir alev hattı haberi geldi; Ankara’daki yangın
Bolu’ya sıçradı. İnsan kaynaklı. Evler tahliye edildi, hayvanlar etkilendi, ahırlar yandı.
Rüzgar alevleri körüklüyor.

Bitmiyor. Her gün yeni yangınlar, her gün ağlaşan ağaçlar, her gün bizi nefessiz
bırakan ciğer yangınları....

Azalıyoruz dostlar. İnsanımız, insanlığımız, hayvanımız, ağacımız, ormanımız, nefesimiz.
Yine yandık, yine yanıyoruz....